سلام دوستای من

یه وقتایی تو زندگیمون هست که دلمون میگیره با علت یا بی علت یا
 به خاطر علت های بی علت.
چرا ما آدما اینقد پر توقعیم؟ یکیش خود من....

سر هیچ و پوچ اعصابم خورده یا با همه دعوا می کنم یا همه با من دعوا میکنن
نمیدونم چرا این روزام اینقد سخت میگیذره؟!!!
نمیدونم چرا اینقد بی حوصله ام؟ نمی دونم چرا اینقد ناشکرم؟
احساس میکنم هیچ دلخوشی تو زندگیم ندارم، احساس میکنم هیچ شادی ندارم
در ضمن هیچ نیازی هم به یار ندارم، حوصله یه اعصاب خرد کن اضافیو ندارم
به هرجا نگاه میکنم هیچ شادی ونشاطی نمیبینم...
بعد میگن چرا مردممون میزارن میرن از این مملکت؟!!!!!!
همین عربا که ما اینقد به شعور و فرهنگشون فحش میدیم

تا میخوایم از خیابون رد شیم از 1km قبل سرعتشونو کم میکنن
همین آمریکاییها که اینقد بهشون مرگ میگیم تو صورت هرکدومشون نگاه کنی بهت لبخند میزنن
همین اروپا ییها که بهشون میگیم دو به هم زن با چادر برین تو کشورشون کلی بهت احترام میزارن
حالا تو مملکت ما
ببینن داری از خیابون رد میشی تا اونجا که میتونن سرعتشونو زیاد میکنن.
به هرکی نگاه کنی انگار ارث باباشونو میخوان آماده ن تا باهات دعوا کنن.
 با چادر بری یه جای شیک فک میکنن طرف دزده یکیو میفرستن دنبالش.
آخه کو اون همه فرهنگ و شعورمون کو اون تاریخمون؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
همه با هم دعوا دارن، تو خونه، سر کار، تو خیابون، تو بازار، تو مراسم عزاداری!!!!!!
آخه ما که اینقد ادعا داریم چرا یه ذره عمل نمیکنیم کو مسلمونیمون؟؟؟
طرف تو مراسم امام حسین شروع میکنه به یه مسلمون دیگه فحش دادن و تهمت زدن
به قول آقای دانشمند فک میکنیم خودمون کاملیمو هیچ مشکلی نداریم بقیه همه از دم کافرن!
چمون شده ما؟؟؟ چرا اینقد میخوایم پاچه همدیگرو بگیریم؟ چرا به هم دیگه تهمت میزنیم
چی بگم خدا؟ واقعا چرا اینقد غریبی؟ چه خوبی از ما دیدی که اینقد هوامونو داری؟

نوشته شده در جمعه 89/6/19ساعت 8:37 عصر توسط شیما نظرات ( ) |